CogniFit - Delen van het Brein- Brein Anatomie

Wat zijn de verschillende delen van onze hersenen? Het menselijk brein is een van de meest complexe organen in het lichaam. Het bestaat uit verschillende delen of structuren die verschillende functies uitvoeren en samenwerken via duizenden verbindingen die de hersenen verbinden met de rest van het lichaam. Hieronder geven wij u een beschrijving van de structuur van de hersenen, de verschillende onderdelen, en hoe elk onderdeel werkt.

Hersenstructuur

Het Centrale Zenuwstelsel bestaat uit de encehpalon en het ruggenmerg.

• De encephalon is het centrale deel van het centrale zenuwstelsel, dat is omheind en beschermd door de schedel.
• Het ruggenmerg is een lang, witachtige snoer dat zich bevindt in het wervelkanaal en dat de hersenen met de rest van het lichaam verbindt. Het fungeert als een soort informatiesnelweg tussen de encehpalon en het lichaam, en stuurt alle informatie aangeleverd door de hersenen naar de rest van het lichaam.

We zouden kunnen zeggen dat de menselijke encephalon is verdeeld in drie "breinen", afhankelijk van fylogenetische ontwikkeling:

DE ACHTERSTE HERSENEN: Het is de oudste en minst ontwikkelde structuur bij gewervelde dieren. De structuur en organisatie van de achterste hersenen zijn de eenvoudigste. Ze zijn verantwoordelijk voor het reguleren van de basisfuncties die we nodig hebben om te overleven en voor het beheersen van onze bewegingen. Verwondingen aan deze structuren kunnen ernstig letsel of de dood tot gevolg hebben. De achterste hersenen liggen midden in het bovenste gedeelte van het ruggenmerg, en zijn samengesteld uit verschillende structuren:

• Het verlengde merg : Dit helpt onze automatische functies te sturen, zoals ademhaling, bloeddruk , hartslag, spijsvertering, enz.
• Het ringvormige uitsteeksel of pons Dit is het deel van de basis van de hersenen dat is gelegen tussen het verlengde merg en de middenhersenen. Het verbindt het ruggenmerg en het verlengde merg met de superieure structuren in de hemisferen van de cerebrale cortex en/of het cerebellum. Het wordt gebruikt bij het beheersen van de automatische hersenfuncties en heeft een belangrijke rol in de waaktoestand niveaus en het bewustzijn en de slaapregulatie.
• Het cerebellum: Dit bevindt zich onder de hersenen en is de tweede grootste structuur in de hersenen. Alle informatie die wordt ontvangen door het lichaam vanuit de verschillende sensorische en motorische neuronen in het brein, worden geïntegreerd in de kleine hersenen, en dit is daarom de belangrijkste functie die beweging bestuurt. Het helpt ook om de houding en balans te controleren, evenals dat het mensen in staat stelt om te leren hoe te bewegen, lopen, fietsen ... Schade aan deze structuur kan in het algemeen leiden tot bewegings- en coördinatieproblemen en problemen met het beheersen van onze houding, evenals disfuncties in sommige superieure cognitieve processen.

DE MIDDENHERSENEN: Het is de structuur die het achterste en voorste hersenen aan elkaar laat sluiten, de aandrijfmotor en sensorische impulsen. De goede werking ervan is een voorwaarde voor de bewuste ervaring. Schade aan dit deel van de hersenen is verantwoordelijk voor enkele bewegingsproblemen, zoals tremoren, stijfheid, vreemde bewegingen...

DE VOORSTE HERSENEN: Dit is de meest ontwikkelde en geëvolueerde structuur in de encephalon, en het heeft de meest complexe organisatie. Het bestaat uit twee grote delen:

• Diencephalon: Gelegen in het interieur van de hersenen. Het bestaat uit belangrijke structuren zoals de thalamus en hypothalamus.
• Thalamus: Dit is vergelijkbaar met het hertransmissie station van de hersenen: het zendt de meeste waargenomen sensorische informatie (auditieve, visuele en tactiele), en zorgt ervoor dat deze kan worden verwerkt in andere delen van de hersenen. Het wordt ook gebruikt in de motoriek.
• Hypothalamus: Dit is een klier in het centrum gebied van de basis van de hersenen die een zeer belangrijke rol speelt in de regulatie van emoties en vele andere lichamelijke functies zoals eetlust, dorst, en slapen.
• Cerebrum: Dit wordt informeel de hersenen genoemd, dat alles van de hersencortex (fijn laagje van grijze stof, gerimpeld in groeven en plooien) omvat, de hippocampus en de basale ganglia.

Hersenanatomie en functies

In dit gebied, zullen we de anatomie van de hersenen en de functies van elke structuur beter bekijken

DE BASALE GANGLIA: Een groep van subcorticale neuronale structuren die werken om beweging te beginnen en te integreren. Zij ontvangen informatie van de cerebrale cortex en de basis van de hersenen, verwerken en projecteren naar de cortex, de medulla, en de basis om een gecoördineerde beweging tot stand te brengen. Het is opgebouwd uit een aantal structuren:

• Caudatus nucleus, dat een "C" vormige kern is die zorgt voor willekeurige beweging controle, hoewel deze ook wordt gebruikt in leer- en geheugenprocessen.
• Putamen
• Globus pallidus
• Amygdala, die een belangrijke sleutelrol in emoties speelt, vooral in angst. De amygdala helpt om herinneringen en emoties op te slaan en te classificeren.

DE HIPPOCAMPUS: Een kleine structuur met de vorm van een subcorticaal zeepaardje die een zeer belangrijke rol heeft bij de vorming van het geheugen, zowel bij de indeling als het lange-termijn geheugen.

DE HERSENSCHORS: Een dunne laag grijze stof die om zichzelf heen groeft en een soort uitsteeksels vormt, convoluties genoemd, die de hersenen het karakteristieke gerimpelde uiterlijk geven. De convoluties worden begrensd door groeven of cerebrale sulcus en die met name diep zijn, worden fissuren genoemd. De cortex is verdeeld in twee hersenhelften / hemisferen, de rechter en de linker, die van elkaar gescheiden zijn door de interhemisferische kloof en met elkaar verbonden zijn door een structuur die het corpus callosum heet en overdracht tussen beide mogelijk maakt. Elke hersenhelft bestuurt een kant van het lichaam, maar deze besturing is omgekeerd: de linkerhersenhelft bestuurt de rechterkant, en de rechterhersenhelft de linkerkant. Dit verschijnsel wordt lateralisatie van de hersenen genoemd.

ELKE HERSENHELFT IS VERDEELD IN 4 KWABBEN: Deze kwabben worden begrensd door 4 cerebrale sulcussen (de centrale of Roland sulcus, de laterale of Silvio sulcus, de pariëtale-occipitale sulcus, en de enkelvoudige sulcus):

• Frontale kwab: De grootste kwab in de cortex. Hij bevindt zich vooraan, vlak achter het voorhoofd. Hij strekt zich uit van de voorste tot de centrale sulcus. Het is het controlecentrum van je hersenen. De frontale kwab is betrokken bij planning, redeneren, probleemoplossing, oordeelsvorming en impulscontrole, maar ook bij het reguleren van emoties, zoals empathie, vrijgevigheid en gedrag. Het is verbonden met uitvoerende functies (Miller, 2000; Miller & Cohen, 2001)..
• Temporale kwab: Deze kwab is van de frontale en pariëtale kwab gescheiden door de laterale sulcus en de grenzen van de occipitale kwab. Hij wordt gebruikt bij auditieve- en taalverwerking, en ook bij geheugenfuncties en het beheersen van emoties.
• Pariëtale kwab: Dit deel van de hersenen helpt om pijn en tactiele sensatie te verwerken. Het is ook betrokken bij cognitie.
• Occipitale kwab: Het wordt begrensd door de achterste grenzen van de pariëtale en temporale kwabben. Het is betrokken bij visuele gewaarwording en verwerking. Hij verwerkt en interpreteert alles wat we zien. De occipitale kwab analyseert aspecten zoals vorm, kleur en beweging om visuele beelden te interpreteren en conclusies te maken.
• Sommige schrijvers hebben het over een vijfde kwab, de limbische kwab: Het limbisch systeem bestaat uit verschillende structuren, waaronder de amygdala, de thalamus, de hypothalamus, de hippocampus, het corpus callosum, en enkele andere. Het limbisch systeem beheert de fysiologische reacties op emotionele stimuli. Het houdt verband met geheugen, aandacht, emoties, seksuele instincten, persoonlijkheid en gedrag.

Referenties

Squire, L.R. (1992) Memory and the hippocampus: a synthesis from findings with rats, monkeys and humans. Psychol Rev, 99, pp.195-231.

Miller, E. K. (2000). The prefrontal cortex and cognitive control. Nat Rev Neurosci, 1 (1), 59-65.

Miller, E. K. y Cohen, J. D. (2001). An integrative theory of prefrontal cortex function. Annu Rev Neurosci, 24, 167-202.

Kosslyn, S.M. (1994) Image and brain: the resolution of the imagery debate. Cambridge, Mass; MIT Press.